Er was eens een gozert, die, voordat hij ging beeldmaken, muziek maakte. En dat voelt al als een eeuwigheid geleden inmiddels. Ik speelde in bandjes zoals No Number, Sense, Lacrosse en natuurlijk de legendarische Gijsja’s Pepperparty. Ik kwam door heel het land, van Rotterdam Oost tot Krimpen aan den IJssel. En van Capelle Schollevaar tot aan Capelle Centrum. En als soloartiest maakte ik de straten van Lanzarote, Tenerife en Calella onveilig met mijn knetterharde gitaarsolo’s. Het kon niet op in die tijd. Maar goed. Tijd verstrijkt. En nu ruim 25 jaar later is de situatie enigszins veranderd ten opzichte van toen. De wilde haren maken plaats voor wat inhammetjes op mijn voorhoofd…

Ik maak nog steeds muziek, maar nu in mijn eigen thuisstudio en helemaal in mijn uppie. Best wel zielig en eenzaam eigenlijk… Maar wel heel erg relaxed. Geen gezeur met bandleden die niet op komen dagen, of geneuzel over akkoordenschema’s en wie de solo mag spelen. Nee, in mijn eigen thuisstudio ben ik de opperbaas. En dus maak ik, wat ik wil maken. Van keiharde deathmetal tot aan klassiek stukken, zoals dit meesterwerkje dat ik schreef toen Rusland Oekraïne binnenviel…

En als dat nog niet genoeg is voor je brein, dan heb ik er nog eentje voor je. Dit gaat over de leegte tijdens de coronacrisis. Met beelden uit die bevlogen periode:

Nou ja, alleen alleen… Ik maak nog steeds het liefst muziek met andere mensen natuurlijk. En dat doe ik soms met internationale artiesten. Zoals met The Voice of America deelnemer Ryan White Maloney.